W starych budynkach zazwyczaj brak izolacji poziomej i pionowej murów, co powoduje, że mury zaczynają nasiąkać wilgocią. Ilość absorbowanej przez nie wody uzależniona jest od porowatości materiału budowlanego oraz od stopnia wilgotności podłoża. Górna granica zawilgocenia murów proporcjonalna jest względem zagęszczenia kanałów kapilarnych w materiale budowlanym oraz ma związek z możliwością odparowywania wody. Im szczelniejszy tynk pokrywający mur, tym większa wysokość nasiąkania murów z uwagi na utrudnione uwalnianie pary wodnej. Orientacyjna wysokość podciągania wody z gruntu wynosi najczęściej około 1,5 metra nad poziom gruntu, maksymalnie zaś obiekt może chłonąć wilgoć aż do 5-6 metrów.

Woda z gruntu wsiąka w ściany piwnic, a czasem też te w nadziemnej części budynku. Rozpuszczone w wodzie sole po odparowaniu wody krystalizują się i tworzą wykwity, które mogą powodować kruszenie się tynków i murów. Po dłuższym czasie może to stać się niebezpieczne nawet dla budynku o solidnej konstrukcji. Pomiędzy murem a tynkiem powstaje pusta przestrzeń, powodując odpadanie tego drugiego. Systematycznie maleje skuteczność izolacji cieplnej i rosną rachunki za ogrzewanie. Często zdarza się też, że po osuszeniu domu koszty ogrzewania maleją nawet o połowę.

Woda jest jednym z najpoważniejszych zagrożeń dla starych budynków. Wilgoć wnika głęboko w niezabezpieczone mury obniżając wytrzymałość ścian i znacznie zmniejszając trwałość tynków. Aby budynek uzyskał swoją pierwotną stabilność, należy go osuszyć, gdyż cegły po wyschnięciu uzyskują posiadaną uprzednio wytrzymałość. Remont domu bez jego osuszenia nie będzie więc trwały, albowiem tynki, farby i tapety po czasie zaczną odpadać zaś na ścianach prawdopodobnie pojawi się grzyb. Często po ociepleniu starych domów styropianem, ich zawilgocenie gwałtownie rośnie, ponieważ nie posiadają sprawnych izolacji przeciwwilgociowych a nowa warstwa termoizolacyjna nie pozwala na oddychanie murów. W takiej sytuacji najlepiej zdać się na rady i działania fachowców.